Marathon begeleiding Vincent Heesemans
Geprikkeld door een uitnodiging om te lopen voor een goed doel en toegevend aan een reeds lang sluimerend verlangen om toch eenmaal in mijn leven een Marathon te lopen (en dan maar gelijk die van New York), nam ik mij op een prachtige zomeravond, onder het genot van veel spijs, drank en goed gezelschap, rondom het kampvuur in de tuin, het besluit om mij aan deze uitdaging, voor begin november 2012, serieus te gaan wijden. Als regelmatige sporter en als gevolg daarvan frequent bezoeker van Fysio Plus te Vreeland, heb ik ook Vincent Heesemans op de hoogte gesteld van dit voornemen. Voor zover ik voor mijn plan al weinig enthousiasme kon ontlokken vanuit mijn thuisfront, was dit al helemaal het geval voor wat betreft de reactie van Vincent. Het ronduit negatieve advies (rampenplan!) van hem en de wetenschappelijke onderbouwingen hiervoor trotserend, ben ik desondanks voortgegaan op mijn queeste om tot de groep van gelukzaligen te mogen behoren, zoals die zo treffend staan geportretteerd op de poster die al sinds jaar en dag aan de wand in de oefenruimte van Fysio Plus te Vreeland hangt.
Zich beseffend dat mogelijk ook hij daarmee een rol had gespeeld in de aanzet van dit glorieuze plan, gaf ook Vincent allengs zijn verzet hiertegen op om zich vervolgens naar mij toe te transformeren in een toegewijd en betrokken begeleider voor het bereiken van een topprestatie. De Marathon diende niet alleen te worden uitgelopen, de ambitie was door mij daarbij gesteld dat deze ook binnen de 4 uur zou moeten worden uitgelopen. Ook deze ambitie kon aanvankelijk op weinig genade van Vincent rekenen (rampenplan!) hetgeen hij, tijdens de vele massage sessies regelmatig ook, letterlijk, benadrukte door het puntje van zijn elleboog zo diep mogelijk in mijn kuit- en beenspieren te werken of mij op andere manieren (naalden!) te laten lijden waarbij ook het onder stroom zetten van mijn lichaam zelfs niet werd geschuwd!
Onder motto “no pain no gain” hebben wij vanaf augustus tot met oktober 2012 keihard gewerkt aan de fysieke en mentale voorbereiding van de deelname aan het weergaloze evenement in New York. De trainingsschema’s en looptijden werden braaf afgewerkt en zelfs veelal overtroffen; ontluikende blessures direct de kop ingedrukt. De betiteling “rampenplan” ging bij Vincent langzaam over naar “de gladiator”, al dan niet verwijzend naar het lot dat velen van hen in de arena’s van Rome was beschoren. Hoe dan ook, topfit, sterk en gefocused reisde ik op het allerlaatste moment af naar New York voor de wedstrijd om nog voor de douane bij binnenkomst in Amerika te moeten vernemen dat de Marathon van New York 2012 net daarvoor was gecanceld vanwege een groeiende publieke aversie hiertegen, zo kort na de storm “Sandy” in dit gebied. Deceptie alom, ik was er helemaal klaar voor maar kon niet meer doen dan vertroosting te zoeken in de horeca van New York!
Teruggekomen in Nederland zag ik weinig zitten in rol van “de man die de Marathon zou gaan lopen maar dit toch niet heeft gedaan”. De trainingen werden na korte duur weer opgepakt voor de NY Marathon 2013 waarbij enthousiast werd gestreefd om de vorm waarin ik verkeerde, vast te blijven houden. Dat dit een weinig zalig plan was heb ik gedurende de 10 maanden nadien mogen ervaren met als dieptepunt dat ik, op het moment van de onmisbare lange afstandstrainingen, 8 weken voor de wedstrijd, gedurende een kleine 4 weken niet meer kon lopen als gevolg van de zoveelste en ditmaal stevige blessure aan hiel en scheenbeen! Het hele plan om de NY Marathon te lopen, waar ik gelukkig pas 18 maanden mee bezig was, dreigde met de finish in zicht wederom in duigen te vallen. Mede gestuwd door het vertrouwen van Vincent (“vergeet de ambitie voor je looptijd en ik zorg dat je aan de startlijn komt!”) en de intensivering van zijn behandelingen veranderde de focus van “prestatie” naar “redden wat er te redden valt” en proberen het grootse evenement in ieder geval mee te kunnen maken.
Hoewel de moed, als gevolg van de hardnekkige blessure, mij tot in de laatste week aan toe nog regelmatig in de schoenen zonk, is het Vincent toch gelukt om mij relatief pijn vrij, op 3 November 2013, met angst en beven in de vroege ochtend aan de start van de New York Marathon te laten verschijnen. Het magische karakter van het evenement, het enorme enthousiasme van de duizenden toeschouwers langs de kant en de verheffende klanken van o.a. Fink Floyd op hun album Dark Side of the Moon, maakte evenwel dat ik mijn plechtig en inmiddels tot mantra verworden voornemen, om toch vooral “rustig te lopen”, na enkele kilometers heb los gelaten met de keuze liever ten onder te gaan dan dit geweldige evenement in angst te moeten beleven.
Zonder enige last van blessures (en ook nadien) heb ik vervolgens niet alleen de mooiste wedstrijd van mijn leven gelopen maar ervaar het nog steeds als een van de hoogtepunten in mijn leven. De eindtijd van 4 uur, 1 minuut en 42 seconden doet hieraan niets af. Voor ieder die de knieën en ambitie ervoor heeft, kan ik stellen dat de deelname hieraan het mooiste cadeau is dat je jezelf kunt geven!
Jan Joseph Krimpenfort
