Op de weg terug

November 2018 ging het fout en liep ik mijn eerste grote blessure op. Een gescheurd ligament in het enkelgewricht en een breuk in het scheenbeen leverden 6 weken gips op. Gedurende die periode reduceerde mijn spieren zich tot slappe elastiekjes, was mijn enkel zo groot als een galia meloen, is mijn achillespees zo stroef als een uitgedroogde ruitenwisser en verloor ik een slangenhuidje van mijn knie tot aan mijn teennagels. Een operatie bleef gelukkig uit, maar in mijn enkel bleef het natuurlijk pijnlijk. Die heeft 6 weken tegen het gips kunnen leunen en moest daarna weer aan het werk. Stap voor stap kwam er weer wat beweging in en stonden de krukken steeds vaker in de hoek, maar autorijden ging nog niet. Met deze enkel zou ik niet plots kunnen remmen, wat niet verantwoord zou zijn natuurlijk. Voorzichtig bewoog ik mezelf voort en keek ik constant goed voor me voor de volgende stap. Elke boomwortel op straat, handdoek bij de douche of snoer van de stofzuiger zorgde voor een klein hoogteverschil, waardoor mijn enkel zich moest corrigeren. Als een pasgeboren lammetje zakte ik door mijn knieën en greep ik het dichtstbijzijnde vast om me overeind te houden. Momenteel gaat het lopen steeds makkelijker, slinkt de meloen en krijgt mijn klapkuitje weer wat contouren. Lopen gaat dus goed en inmiddels kan ik weer met de auto naar het werk.

Ik ben er nog lang niet natuurlijk, maar de weg terug naar het veld is ingezet. Gelukkig zijn er nog wat wedstrijden afgelast door het winterse weer, wie weet wat er nog mogelijk is dit seizoen. Ik maak mij echt geen illusies, maar hé, het bloed gaat waar het niet kruipen kan…

Daarvoor is toch nog wel wat tijd en professionele hulp nodig. Waar zou Nummer 14 naar toe moeten? Met fysiopraktijk Match 14 in het dorp was dat geen moeilijke keuze. Vincent Heesemans is zijn leven lang al geïnspireerd door Nederlands beste voetballer ooit. Hij ging naar het stadion om hem te zien voetballen en genoot van zijn spelopvattingen en kijk op het leven tijdens en na zijn carrière. Ook Vincent voetbalt nog steeds, met een groep vrienden speelt hij 7 tegen 7 bij Victoria, waar hij ongetwijfeld het spel van Cruijff ten tonele brengt. Zijn praktijk is dan ook een waar museum, met o.a. shirts, krantenknipsels, boeken en een schitterend kunstwerk bij binnenkomst van El Flaco (De Magere) zelf. Nummer 14, bij Match 14, onder het toezicht van Neerlands Nummer 14, als dat niet goed komt…

Pratend over voetbal creëert Vincent weer wat ruimte in mijn enkelgewricht. Als hij de pijnpunten opzoekt en vraagt of het gevoelig is, weet hij het antwoord natuurlijk al. Ik merk het zelf aan de zweetdruppeltjes die zich verzamelen op mijn voorhoofd en mijn been dat zich wilt terugtrekken uit de positie. Er klinkt een voorzichtig “jaatje” uit mijn mond, maar dan blijft hij natuurlijk nog even op die plek. Nadat het gewricht los is gemaakt, nemen we enkele oefeningen en loop ik weer soepeler naar buiten dan dat ik binnen kwam.
Tijdens trainingsavonden, het voetvolley bij The Beach en de wedstrijd op zaterdag zit ik aan de kant. Natuurlijk geniet ik van de verrichtingen binnen en buiten de lijnen, maar ik kijk al weer uit naar het moment dat ik er zelf sta, nog even…

Als afsluiter een leuk weetje over Johan Cruijff, hij zei namelijk ooit: “Vaak moet er iets gebeuren, voordat er iets gebeurt”. Bij zijn transfer leek deze uitspraak ook van toepassing. Toen hij naar FC Barcelona vertrok bestond er in Spanje namelijk nog geen wetgeving over het importeren van personen. De directeur van Buitenlandse Geldzaken bedacht een oplossing; voor de transfer van Cruijff golden dezelfde regels die gebruikt werden bij de import van auto’s en vee. Hierdoor viel hij bij wet onder ‘levende have’.

Nummer 14